Echte Indo’s zijn allemaal verzot op koffie. De hele dag door wordt het verkwikkende drankje gedronken, en dan heb ik het nog niet over de Kopiko koffiesnoepjes. Vaak gaat het om Kopi Toebroek: extra fijngemalen koffie tegelijk met de suiker in een beker doen, kokend water erop, doorroeren, even wachten, klaar! Niks geen gedoe met filterzakjes, pruttelende apparaten of sissende Senseo’s. Simpeler bestaat niet. Al zal menigeen door schade en schande geleerd hebben dat het drinken van een Kopi Toebroek niet zo eenvoudig is als het maken ervan. De reflex om voor het drinken nog even te roeren moet bijvoorbeeld echt bedwongen worden. De koffieprut moet namelijk eerst op de bodem van je beker tot rust komen. We kennen allemaal wel voorbeelden van mensen die een slok koffie nemen en je vervolgens met zwartbespikkelde tanden toelachen.
Maar net zo makkelijk drinken Indo’s oploskoffie, heb ik gemerkt. Toen ik bij mijn tante in Jakarta logeerde vroeg ze me de eerste ochtend of ik koffie wilde. Nou lekker, dat ging er best in. Vervolgens pakte ze een grote pot Moccona, een nog grotere pot poedermelk en een pot zoetstof. Alleen het water was geloof ik wel echt, al het andere was gevriesdroogd. Ach ja, het is even wennen maar ik durf nu rustig toe te geven dat ik liever oploskoffie drink dan Roodmerk uit een druppelmachine. Of Senseo nep-espresso. Of die dure meuk van Starbucks met die chemische smaakjes eraan. Of… enfin u begrijpt het wel. Bij mij thuis komt de koffie ófwel uit de George Clooney-machine, óf uit de oplospot van Marks & Spencer. En heel soms dan Kopi Toebroek, al smokkel ik wel door zo’n Franse cafétière te gebruiken met zo’n filter dat je naar beneden duwt. Veel makkelijker en nooit koffieprut op je voortanden.
Nou komt er uit Sumatra een koffiesoort die over de hele wereld beroemd, of beter gezegd: berucht is. Kopi Luwak. Zelfs Oprah Winfrey had het erover in haar show, en dat zegt toch wel wat. De luwak is een soort das-achtig beest, dat niets liever doet dan zijn buikje rond eten aan de bessen van de koffiestruik. Maar zoals het een echte Indo betaamt is de luwak enorm kieskeurig als het om eten gaat. Hij kiest dus alleen de allerbeste en sappigste koffiebessen. Die ondergaan vervolgens een speciale behandeling in de maag en het darmkanaal van de luwak met allerlei maagzuren en enzymen… en vervolgens poept het beestje de koffiebonen weer uit als een soort mueslireep.
De Luwak is een echte koffiekenner
Díe uitgepoepte bonen, dat is Kopi Luwak. Koffie van de allerbeste koffiebessen, gemarineerd in maagzuur en darmsap van een kieskeurig knaagdier, en vervolgens met de hand uit de poep gezeefd. Het schijnt het verrukkelijkste van het lekkerste te zijn, koffiekenners draaien met hun ogen weg en zakken met een natte onderbroek onder de bank als ze dit drinken. Schijnbaar. Het is ook waanzinnig duur: voor een half pond kom je prijzen tegen van 100 tot wel 500 dollar.
En nou heb ik dus een vriendin in Melbourne, een echte Australische, die helemaal niet van koffie houdt. Ze bestelt een glas warme melk en daar doe ik dan twee theelepels van mijn koffie in. En zes klontjes suiker. Ik zweer het: zo drinkt zij haar ‘koffie’. Laat nou uitgerekend deze koffiebarbaar een pak Kopi Luwak cadeau gekregen hebben… En dat gaf ze dus maar al te graag aan mij. Het staat nu al een paar maanden, vacuüm verpakt dus het blijft goed, naar me te kijken vanaf de voorraadplank in de keuken. ‘Maak me open!’ roept het. ‘Drink mij! Ik ben heerlijk! Ik ben uniek!’. Maar ik negeer de lokroep, net zoals ik de ingevroren haggis negeer die ik ooit uit Schotland meebracht en sindsdien niet durf te eten.
Ik denk dat ik mijn Kopi Luwak maar op Marktplaats ga verkopen. Voor 50 euro mag het weg. Wie biedt?
Indische invallen 