Ís ze het nou? Of is ze het niet?

Ik val maar meteen met de deur in huis: ik ben opgegroeid in een gezin, waar maar weinig krontjong-muziek klonk. Om over ankloeng en gamelan maar helemaal te zwijgen. Mijn moeder zong altijd wel ‘Nina bobo’ als slaapliedje, en als kleuter leerde ze ons ‘Boeroeng kaka toea’ zingen. Maar dat was dan ook dat. Mijn vader hield van countrymuziek en Duitse schlagers, mijn moeder van opera en Franse chansons. Dat er toevallig allerlei Indische artiesten waren, die behoorlijk populair waren, betekende nog niet dat hun muziek bij ons gedraaid werd. Mijn Indische familie is wat dat betreft weinig chauvinistisch ingesteld. Geen Blue Diamonds dus, en geen Jack Jersey, geen Sandra & Andres, en vooral, absoluut, categorisch: géén Anneke Grönloh.

Kwamen de eerste noten van ‘Brandend Zand’ of ‘Soerabaja’ uit de transistorradio, dan zette mijn moeder het ding resoluut uit. Ik weet heel goed waarom ze dat deed: mijn moeder lijkt namelijk als twee druppels water op de Nachtegaal van Celebes. Echt sprekend. Mijn broer en ik kunnen er soms gewoon niet over uit. Anneke kan precies zo schalks kijken als mijn moeder, en ze heeft dezelfde lach. Ik weet nog dat mijn broer en ik eens door Amsterdam liepen, en langs de iT kwamen, toen nog een roemruchte homodiscotheek. In een etalage waren allerlei foto’s te zien van de wilde roze feesten die daarbinnen plaatsvonden… en ik zweer het, we stonden echt een minuut met onze ogen te knipperen toen we onze moeder in een glitterjurk op de schouders van twee blote bodybuilders zagen zitten. ‘Ma… mama?’ stamelde mijn broer met grote schrikogen.

Uiteraard was het mijn moeder niet, maar haar dubbelgangster Anneke. En zo achtervolgde Anneke Grönloh ons gezin wel vaker, al zal ze er zelf geen weet van hebben. Misschien is het omgekeerde ook wel het geval. Dat familieleden van Anneke Grönloh mijn moeder hebben zien winkelen in de Digros in Noordwijk, of in het tuincentrum in Lisse en dan denken… ‘Anneke? Maar die zit toch met Bonnie St. Clair in die kliniek?’

Hoe dan ook, de keren dat mijn moeder ‘herkend’ is zijn nauwelijks te tellen. ‘O jee’, zei mijn moeder dan, ‘ik geloof dat ik weer herkend word’. En ja hoor, dan maakte zich een stoutmoedige dame los uit haar groepje en kwam op ons af. ‘Ís ze het nou, of is ze het niet?’ kirde de fan. Mijn moeder keek haar minzaam aan, en zong zomaar ‘Brandend zaaaand en een verloren land…’ De fan rende gillend terug naar haar vriendinnen. ‘Waarom deed je dat nou mama’, wilde ik weten. ‘Ach’. zei mijn moeder. ‘Laat haar maar denken dat ze Anneke Grönloh is tegengekomen. Dat is toch veel leuker voor haar om te vertellen dan dat ze een wildvreemde vrouw aangeklampt heeft?’ Om diezelfde reden heeft mijn moeder zelfs eens een handtekening uitgedeeld aan een ouder echtpaar, toen we met Owa aan het lunchen waren. ‘U zult wel trots zijn op uw dochter’, zeiden ze tegen mijn oma. Die het spel feilloos meespeelde en knikte ‘O ja, héél trots’.